این کنسرت را می‌توان تجربه‌ای جدید از موسیقی‌دانان جوانی دانست که قصد دارند از یک‌سو در موسیقی سنتی ایران تنوع ایجاد کرده و از سوی دیگر از این راه موسیقی کلاسیک ایرانی را جذاب‌تر از گذشته به مخاطبان غیرحرفه‌ای موسیقی بشناسانند. این سبک از موسیقی را می‌توان نوعی همنوایی سازها و آوازها دانست که در اجرای آن به‌طور دقیق نمی‌توان گفت که ساز نقش اصلی را دارد یا آواز. به عبارت دیگر برخلاف روال مرسوم در این نوع موسیقی، تنها یک خواننده محور و مرکز اجرا نیست بلکه تک‌تک سازها و گروهی دیگر از همنوایان، هر کدام نقش اصلی را به‌عهده دارند.
این نوع همنوایی در موسیقی ایران برای نخستین بار از اواخر دهه 60 و با کارهای حسین علیزاده شروع شد. آن زمان روش علیزاده به‌دلیل تازگی و بدیع بودن در موسیقی ایرانی و نیز عدم‌آشنایی مخاطبان با این سبک، از‌یک‌سو مورد انتقاد عده‌ای از سنت‌گرایان قرار گرفت و از سوی دیگر با استقبال نوگرایان رو‌به‌رو شد.با این حال این روش چندان از سوی موسیقی‌دانان تکرار نشد و آثار کمی به تقلید از علیزاده تولید شدند.
بدون آنکه قصد مقایسه کیفی بین اجرای گروه مهتاب با آثار گروه همنوایان علیزاده را داشته‌باشیم، باید بپذیریم که ذبیحی‌فر در این اجرا علاقه خود را به روش علیزاده در همنوایی سازها و آوازها نشان داد اما برای رسیدن به اجرایی در حد و حدود علیزاده راه زیادی برای گروه مهتاب در پیش است.
ذبیحی‌فر پیش از این نیز آلبومی با عنوان «سایه روشن مهتاب» را با صدای بیژن کامکار به بازار موسیقی عرضه کرد و در آن تجربه‌ای مشابه آخرین اجرای خود ارائه داده‌بود.
گروه مهتاب کنسرت خود را با عنوان «چهره زرد مرا بین و دگر هیچ مگو» اجرا کردند که در بخش اول 9 قطعه در دستگاه همایون و گوشه‌های زیبای چکاوک و بیداد و...اجرا شد و بخش دوم نیز به اجرای 7 قطعه در آواز دشتی با عنوان‌های «غزال»، «دشت شقایق»، «شاید»و... اختصاص داشت که آهنگسازی بخش دوم را حامد افشاری به‌عهده داشت. در این اجرا نیز همچون سایر قطعاتی که به شیوه همنوایی اجرا می‌شوند، خواننده کمرنگ است و از این نظر شاید بسیاری از خوانندگان جویای نام به اجرای چنین قطعاتی تمایل نداشته باشند.
چرا که در چنین اجراهایی، کار خواننده زیر سایه همنوایی سایر اعضای گروه قرار می‌گیرد. البته این کار نوعی ریسک هم هست چون مخاطب غیرحرفه‌ای موسیقی ایرانی به شنیدن این نوع موسیقی عادت ندارد. یکی از ویژگی‌های این نوع همنوایی این است که گویی اعضای گروه یا همنوایان یک جمله موسیقایی را که می‌تواند یک بیت شعر یا یک مصرع از آن بیت یا حتی آواهای آهنگینی هماهنگ با کل اثر باشد را به‌طور غیرهمزمان می‌خوانند. به این معنا که خواننده اول مصرع مورد نظر را می‌خواند و خواننده بعدی از میانه آواز او خواندن را شروع می‌کند و.... به هر حال گروه مهتاب اگرچه قطعات نسبتا طولانی را برای اجرا انتخاب کرده بود اما به واسطه همین همراهی آهنگین آواها توانست خستگی شنیدن یک قطعه طولانی را برای مخاطب کم کند.
اعضای این گروه جوان که تنها یک سال از عمر آن می‌گذرد، هر کدام تجربیات بسیار خوبی از استادان موسیقی ایران کسب کرده‌اند که برخی از آنها را در اجرایشان می‌توان دید. در حال حاضر حمید قنبری(تنبک)، مجید بوربور(دف)، سولماز بدری(سنتور)، احسان امامی(تار)، ترگل خلیقی(رباب و تار)، آذرنوش خدامی(عود)، شیما شاه محمدی(قیچک)، حامد افشاری(قیچک بم)، مجتبی عسگری(خواننده) و احسان ذبیحی‌فر( کمانچه و آهنگساز) گروه مهتاب را همراهی می‌کنند.
